Тавре пай бурдед, сухан аз боби Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ - Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон аст. Ин намоди қаҳрамонию ҷоннисорӣ барои муаррифӣ на дар кишвару на берун аз он ниёзе надорад. Ҳамонест, ки ваъда доду сулҳ овард, ваъда доду бино кард, ваъда доду вафо кард ва то ҳанӯз миёни хатарҳои даҳшатафкани муосир барои нигаҳдошти амният ва сулҳу салоҳи на танҳо кишвари хеш, балки минтақа ва ҷаҳон дар сафи пеши муборизони олам аст.

Воқеаҳои гуногуни сиёсиву иҷтимоӣ дар Тоҷикистон ва бартараф кардани душвориҳои зиёди зиндагии мардум бо раҳбариву нишондоди сарвари сулҳпарвар, адолатхоҳ, маорифпарвар, созанда ва бунёдкор Эмомалӣ Раҳмон борҳо собит кард, ки Пешвои миллати мо аз зумраи он сарвароне мебошад, ки ҳастии хешро барои мардум ва зиндагии шоистаи ӯ бахшидаанд.

Мақсаду маром ва даъвати асосиву доимиаш дар ҳама давру замон танҳо ваҳдату ягонагӣ буду ҳаст. Тӯли роҳбарии хеш барои сарҷамъии мардуми парешони тоҷик муборизаи беамон бурдааст. Эмомалӣ Раҳмон таъриху фарҳанги гузаштаи тоҷиконро зинда сохта, аз ҳаёти гузаштаи хеш сабақ омӯхт ва куҳантарин будани давлати худро ба ҷомеаи ҷаҳонӣ муаррифӣ намуд.

Ҳанӯз соли 1992 Сарвари давлат таъкид намуда буд: “Танҳо ваҳдату муттаҳидӣ ҷумҳурии моро аз бӯҳрони амиқи сиёсию иқтисодӣ бароварда метавонад…”.

Имрӯз чашмҳои моломоли умеди мардумро наззора карда, метавон дилпур буд, ки воқеан мардум аз сиёсати Ҳукумати кишвар ва сарвари адолатпешаи худ, аз иқболи баланди худ, аз сарнавишти худ, аз интихоби беғалати худ, аз чашми ояндабини худ меболаду менозад.

Чун аксари мардум хуб медонад, ки ҳамеша дасисаҳои беруна дар камин аст ва зудбоварии баъзе аз ҳамватанони мо солҳои навадум чӣ гуна талафоти бузургеро пешорӯи миллат овард.

Ба касе пӯшида нест, ки дар замони мураккаби ҷанги таҳмилӣ бо дасисаи душманони хориҷӣ миллатро парокандагӣ ва нобудӣ таҳдид мекард. Маҳз бо талошҳои пайгирона ва сиёсати сулҳовари Эмомалӣ Раҳмон Тоҷикистон дар бунёди давлати демократӣ, ҳуқуқбунёд ва дунявӣ таҷрибаи комил ба даст оварда, аз ҷониби бонуфузтарин созмонҳои ҷаҳонӣ ва давлатҳои хориҷӣ шинохта шуд. Иқдомҳои Сарвари давлати мо, аз қабили “Соли оби тоза”, “Даҳсолаи амалиёти об барои ҳаёт”, “Об барои рушди устувор” ва аз хатарҳои глобалӣ чун терроризму экстремизм, гардиши ғайриқонунии маводи мухаддир эмин нигоҳ доштани сайёра дар сатҳи ҷаҳонӣ пазируфта шуданд.

Халқи тоҷик, ки имрӯз дар даст шиори сулҳ дорад, ҳеҷ гоҳ онро ба силоҳу дастгоҳҳои сиёсии ғаразнок иваз намекунад. Тоҷикон бо сарварии Президенти маҳбуби худ минбаъд низ тамоми дунёро бо муҳаббати сулҳофар ва пайғоми ҳамдилӣ маҳз бо шиору ливои сулҳпарваронааш тасхир хоҳанд кард. Воқеан, ягон яроқи бузургтарин дар ҳузури парчами сулҳи тоҷикон муқобилат карда наметавонад. Зеро тоҷик имрӯз бар муқобили бадӣ бо некӣ пирӯз шуданро аз пешвои худ омӯхтааст. Ин ҷамъи хушбахт бар муқобили душман бо самимияту беолоишӣ зафар ба даст оварданро бо тамоми вуҷудаш дарк кардааст.

Интихоботи навбатии Президенти кишвар, гарчанде дар фазои хеле ҳассоси ҷомеаи ҷаҳонӣ сипарӣ шуд, бори дигар собит намуд, ки ба бинои бошукӯҳи сулҳу ваҳдати миллати тоҷик, ки бо заҳмату талошҳои бесобиқаи Эмомалӣ Раҳмон бунёд ёфт, аз ҳар гуна боду борони мавсимӣ газанде нахоҳад расид.

Баъзе нохалафоне, ки ҳанӯз ҳам номи миллати моро паст карданӣ мешаванд, мисли саге мебошанд, ки аз наҳри бузург об менӯшанду оби он пок боқӣ мемонад. Зеро ҳамраъйӣ ва якдилии мардум дар рафти маъракаи муҳиму тақдирсози сиёсии кишвар - интихоботи президентӣ ба ҷаҳониён пайғом фиристод, ки миллати сарбаланди тоҷик ҳамеша бо таърихи таҷрибаи сулҳ алайҳи ҳама гуна бадиҳо пирӯз мешавад. Аз сулҳи беназири тоҷикон дар соли 1997 то инҷониб аксари кишварҳои ҷангзада коршиносони Тоҷикистонро ба хотири ба даст овардани сулҳу ҳамдигарфаҳмӣ даъват менамоянд ва аз таҷрибаи ғании тоҷикон истифода мебаранд. Натиҷаи ҳамин сулҳу субот аст, ки 29 сол боз нур бар зулмот ва некӣ ба бадӣ ғолиб меояду дасти душман ба ҷайби миллат кӯтоҳӣ мекунад.

Агар саҳфаҳои таърихро варақгардон кунем, мебинем, ки дар ҳама давру замон мардум дар пайравии сарварони замон, ки онҳоро раҳкушову раҳнамои худ медонистанд, зиндагӣ мекарданд. Дар марҳалаҳои муҳим ва тақдирсози ин ё он қавму миллат, пешрафти ҳамаҷонибаи соҳаҳои муҳиму афзалиятноки ҷомеа маҳз аз сарварону пешвоёни одилу хирадманди он вобастагӣ дошт.

Тавре Сарвари кишвари мо мудом таъкид менамояд, танҳо бо донишу ҳикмату маънавиёт метавон аз ҳар гуна бунбасту буҳрон раҳо ёфт. Ин аст, ки даъват ба сӯйи нур – дониш, ҳидоят ба накӯкорӣ, ятимпарварӣ, талқин ба сулҳу осоиштагӣ, ваҳдату иттифоқӣ, меҳнатқаринӣ аз қабили аъмоли аъзами Эмомалӣ Раҳмон маҳсуб мешаванд.

Тоҷикон дар симои Пешвои худ минбаъд низ такягоҳи бовару умеди худро мебинанд. Бошад, ки нахлҳои умеди халқ боровару сермаҳсул боқӣ бимонад.