Тарҳи қонун дар бораи тағирот ва иловаҳо ба Кодекси оилаи Тоҷикистон рӯзи 11 январ дар ҷаласаи Шӯрои Маҷлиси намояндагон, палатаи поёнии парлумони Тоҷикистон баррасӣ шуд ва интизор меравад, ки рӯзҳои наздик ба тасвиб расад.
Муҳокимаи мавзӯи танфурӯшӣ дар ҷомеаи суннатии Тоҷикистон дар солҳои охир чизи нав нест. Мақомот мегӯянд, ки онҳо талош доранд афзоиши ин падидаро тавассути «корҳои фаҳмондадиҳӣ» ҷилавгирӣ кунанд. Аммо бахши ғайриҳукуматӣ, камбуди, шуғл ва даромади занонро сабаби афзоиши ин гурӯҳи аҳолӣ меномад. Ҳомиёни ҳуқуқи кӯдакон мегӯянд, ки маҳрум кардан аз ҳуқуқи волидайн бояд асоснок бошад.
Дар Тоҷикистон танфурӯшӣ ҷинояти онқадар ҳам вазнин ҳисоб намешавад, ҷазои маъмурӣ дар шакли ҷарима пешбинӣ шудааст. Дар ҳоли ҳозир, тибқи моддаи 130 Кодекси ҳуқуқвайронкунии маъмурӣ, барои танфурӯшӣ аз 1100 то 1650 сомонӣ ҷарима пешбинӣ шудааст. Агар «коҳини муҳаббат» дубора боздошт шавад, вай ба ҷазои сахттар дучор хоҳад шуд: ҷарима аз 1650 то 2750 сомонӣ ё ҳабси маъмурӣ 15 рӯз.