Баробари ин, бояд дигар сабабро низ, ки ин ҳам бошад тараққиёти иқтисодии ноҳамвору нодуруст ва яксамтаи ҷумҳуриамон вобаста донист. Ҷумҳурие, ки ҳамчун кишвари истеҳсолкунандаи маводи хом ба ҳисоб мерафт, дар асл ба молҳои ниёзи мардум эҳтиёҷи калон дошт.

Дар ин вазъи ҳассосу мураккаб неруҳои хайрхоҳ ва ватандори асилу миллатдӯсти воқеӣ муттаҳид гардида, баҳри ворастагӣ аз ин гирдоби бало тадбирҳои мушаххас андешиданд ва ба хулосае омаданд, ки бояд дар атрофи шахсияте гирд оянд, ки воқеан ҷонфидо ва дардошнои мардум бошад. Бо ин мақсад намояндагони мардум дар шаҳри бостонии Хуҷанд дар Қасри Арбоб ҷамъ омаданд.

Ҳамин тавр, Иҷлосияи 16-уми Шӯрои Олии Ҷумҳурии Тоҷикистон дар вазъияти бениҳоят ҳассос баргузор гардид ва намояндагони мардумӣ аз миёни иштирокчиёни иҷлосия ҷавонмард Эмомалӣ Раҳмонро якдилона ба ҳайси Раиси Шӯрои Олии Ҷумҳурии Тоҷикистон интихоб намуданд.

Андешае пеш меояд, ки чаро намояндагони мардумӣ маҳз ба шахсияти Эмомалӣ Раҳмон таваққуф намуданд? Чанд омилу далелҳои мантиқиро барои ҷавоб ба ин савол метавон гуфт. Бояд ба инобат гирифт, ки Эмомалӣ Раҳмон дар арсаи сиёсат шахси тасодуфӣ набуданд, балки ба суханрониҳои пурмуҳтавои худ миёни намояндагони мардумӣ ҳамчун сиёсатмадори асилу дурандешу дардошно ва меҳанпарасте, ки мушкилоти ҷомеаро амиқ эҳсос менамояд, мавқеи муайяну устувори худро дошт.

Эмомалӣ Раҳмон баробари ба сари ҳокимият омадан ва аз тариқи раъйдиҳии вакилони халқ ба ҳайси Раиси Шӯрои Олии Ҷумҳурии Тоҷикистон пазируфта шудан, ин шахсияти қавииродаву диловар ва фарзанди асили миллат ба таҳкими пояи фалаҷгардидаи давлати миллӣ иқдомоти ҷоннисорона ва хирадмандонаву меҳанпарастонае намуда, оташи хонумонсӯзу фоҷиабори ҷанги шаҳрвандиро хомӯш намуд.

Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон дар роҳи пешгирифтаи хеш тавонистанд, тарафҳои даргирро ба ҳадафи умдаву асосӣ, ки боиси ваҳдату ифтихори миллист, ба ҳам пайванд диҳанд. Ин гуна тарҳандозии дурбинонаи созандагӣ омили ба вуҷуд омодани мактаби сиёсии Эмомалӣ Раҳмон гашт, ки қабат бар қабати аёну ноаёнаш худогоҳиву маърифатнокӣ ва бедориву худафрӯзӣ ва зиракии миллати тоҷик аст.

Бояд зикр намуд, ки рушди бемайлону босуботи чаҳор ҳадафи асосӣ – истиқлолияти энергетикии Тоҷикистон, таъмини бехатарии амнияти озуқаворӣ, аз бунбасти коммуникатсионӣ раҳоӣ бахшидани мамлакат ва саноаткунонии босуръат ва амалии онҳо барои пешрафти муваффақонаи ҷомеа заминаи зарурӣ омода месозад.

Дилбастагии амиқу дақиқ ва муҳаббати бардавом доштани Пешвои миллат нисбат ба таъриху тамаддун боиси баргузории ҷашни пуршукӯҳи 1100-солагии бузургдошти давлати Сомониён, интишори силсилакитоби “Аз Ориён то Сомониён” (Тоҷикон дар оинаи таърих), таҷлили ҷашнҳои “2500-солагии Истравшани бостонӣ”, “Соли тамаддуни ориёӣ”, “2700-солагии шаҳри бостонии Кӯлоб”, “3000-солагии Ҳисори Шодмон”, “700-солагии Мир Сайид Алии Ҳамадонӣ”, 5500-солагии Саразми бостон, “Солҳои рушди деҳот, сайёҳи ва ҳунарҳои мардумӣ” ва ба монанди ин боис гардид, ки шуҳрати тамаддуни миллати моро дар арсаи олам боз ҳам афзун гардонд.

Хулоса, роҳи тайкардаи Пешвои миллат пур аз комёбиҳои беназир ва басо шарафманду пурифтихор аст.