ҶОМЕА

Ҷумъа 16 Октябр 2020 15:33:42

Акнун чанд ҳарф, ки дар ин лаҳзаҳои дидору шодмонӣ аз дил чӣ мегузашт. Аввалин эҳсосе, ки ғалаён зад, ифтихор буд. Дар ибтидо навои Суруди миллӣ танин андохту ҳама яктан бархоста, аксарият ҳамоҳанг шуданд. Чун синну соли мо ба ҷое расидааст, дар давраи шӯравӣ чандин ҷамъомади идонаи комсомолиро дидаем. Дар баъзеи он Суруди давлатӣ садо медод, лекин чун ашхоси башумор матни онро медонист, ҳозирин сомеъ буданд. Имрӯз Суруди миллиро аллакай аз кӯдакистон аз ёд мекунанд, ҷавонон, ҳатто иддаи калонсолон, медонанд. Яъне дар давраи соҳибистиқлолии Тоҷикистон муҳит тамоман дигар аст. Донистани нахустсуруд ба рукни ватандӯстии ҷомеа табдил ёфтааст. Ҷомеаи ватанпарвар бошад, шаҳсутуни ҳар давлат аст.

Вақте сарвари ҷавонони ҷумҳурӣ Абдулло Раҳмонзода ва сардабири “Ҷавонони Тоҷикистон” Шодихони Назар аз корномаи ҷавонон ва ҷаридаи онҳо дар тӯли қариб як аср, хоса дар даврони соҳибистиқлолӣ, ки дар симои Пешвои муаззами миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон беҳтарин раҳнамо ва устод пайдо карда, чун пайравони содиқ баҳри шукуфоии Тоҷикистони маҳбуб хомаронӣ мекунанд, ҳарф мезаданд, ман мутаваҷҷеҳи аҳли толор шудам. Ба чеҳраҳои ҳамкасбони ҷавони хеш нигариста, ба худ мегуфтам, ки дирӯзакак мо дар ҳамин синну соли пуршӯр шааф будему газета месохтем. Аз айёми мо аллакай қариб 40 сол гузаштаасту имрӯз косаи давру ҷавонӣ дар дасти онҳост. Ва хуб давр меронанд, яъне хуб менависанд, бо шавқи дил, ҳунармандона менависанд, ин хоҳаракону додаракон. Қаламашон бурро, забонашон зебост. Ва ҳар шумораи “Ҷавонони Тоҷикистон” аз иншояшон гул мекунад. Ин аст, ки ҳамин ҳоло ман аз миёни соҳибҷашнҳову меҳмонон ба симои онҳо бо меҳру ифтихор дида медӯзам. Чун ман дар газетаи “Ҷумҳурият” бо имзои Хуршеди Ҷовид, менависам, аввал Хуршед Ховарӣ ва Хуршед Мавлоновро мебинам. На танҳо ба хотири ҳамномӣ, ҳамчунин бинобар диду сабки хос доштан. Инчунин пири кор Толибшоҳи Давлат, Беҳрӯз Холмуродов, Нуруллоҳи Ориф, Шаҳло Эшонова, Наҷиба Муродбекова, Малоҳат Холмуродова, Машҳур Имомназаров, Гулноза Қосимова, рассоми хушсалиқа Меҳроб Азимовро. Зеро “обу ҳаво”-и ҳар шумораи газета аз онҳо вобаста аст. Бо сарварии ҷавонтарин дар таърихи нашрия сардабир Шодихони Назар. Ба маврид аст, зикри рекорди дигаре, ки муаллифаш апаи мо Гулчеҳра Фозилова мебошад, ки аз 70 соли умр, 50 солаш танҳо дар як газета – “Ҷавонони Тоҷикистон” (замоне “Комсомоли Тоҷикистон”) гузаштааст ва насли кунунии қаламкашон модараш хонанду маслиҳатгари хирадмандаш донанд.

Чун собиқ сармуҳаррири “Комсомоли Тоҷикистон”, адиб ва драмматурги шинохта Ато Ҳамдам аз давраи тиллоии рӯзнома (солҳои 70-80-и қарни гузашта) қиссаҳои ҷолиб кард, аз он коллектив дар толор танҳо Қурбон Мадалиев, Қироншоҳ Шарифзода, Раҷабалӣ Исматуллоев ва Эмом Назаровро дидам. Ҳол он ки дар ин ҷашни фархунда бояд нахустин сармуҳаррирам адибу тарҷумони соҳибзавқ Бахтиёр Муртазоев, устодам, Нависандаи халқии Тоҷикистон Кароматулло Мирзоев (зимнан, вақте соли 1976 ба “Комсомоли Тоҷикистон” омадам, чандин моҳ навиштаҳои шогирдонаи маро бо сабурӣ таҳаммул карда, назди дигар ҳамкорон ягон эроде нагирифта, танҳо дар алоҳидагӣ ҳусну қубҳаш мегуфтанд, роҳ нишон медоданд, ки аз эшон то кунун сипосгузорам), Талъат Нигорова, Нарзулло Латифов, Додохон Эгамов, доктори илмҳои сотсиологӣ Ҳалима Хушқадамова, Отамурод Бекмуродов ва дигар азизон низ гулҳои сари сабад мешуданд, зеро воқеан ”тиллогудоз” буданд он замон.

Ва вақте миёни меҳмонони ҷамъомад баъди чандин даҳсола суратгирамон акаи Сафарбек Фозиловро дида, бо як ҷаҳон шодӣ гарм ба оғӯш гирифтам, гумон кардам, оғӯшам аз он ҳамкорони азизе низ пур шуд, ки бо узре имрӯз дар тантана ҳузур надоштанд.

Ҳар нафаре, ки ба минбар мебаромаду сухан мегуфт, сарфи назар аз қаламкаши варзида ё ҷавон буданаш, аз оилае, аз муҳите аҷоибу нотакрор мегуфт, ки дар редаксия бо вуҷуди ҳар кадоме расман мансаби гуногун доштан, аслан корфармою зердаст набуд, бори масъулият ҳама баробар мекашид. Ин ҷо кибр набуд, бе ибо навиштаҳо ба якдигар медиҳанд, то таҳрир хӯрдаву рехта гардад. Яъне то ба муҳаррир расидан, мақола, репортаж, лавҳа ё очерк аз дасти чанд “муҳаррир”-и худӣ мегузашт. Ин як умдагии мактаби нашрияи ҷавонон буд, ки гумон мекунам, имрӯз низ побарҷост. Яқин чунин аст, зеро дар китоби ҷашнии “Пири дилҷавон” қаламкашони муваффақи феълӣ низ ҳамин эҳсоси китфи дӯст, дастгирии ҳамдигариро таъкид кардаанд. Зимнан, маҷмуаи дастаҷамъӣ бо заҳмати шоистаи коллективи эҷодии имрӯза басо хонданӣ баромадааст, ки дар маҷмуъ роҳи пуршарафи 90-солаи нашрияро бори дигар пеши назарҳо меорад.

Хуллас, бо эҳтимоми қаламкашони ҷавон ин ҷамъомади бисёр бошукӯҳу мутантан моро бори дигар ба дидори овони пурхурӯши ҷавонӣ бурд, оташи ишқи аввалро фурӯзон намуд. Бошад, ки Шумо ҳам замоне айнан чунин сатрҳо иншо кунед. Бо сутудани муҳаббати нахустинатон.