. / Ҷомеа

11 РОҲИ ГАРМ КАРДАНИ ДИЛИ МАРД

1.  Ба мард нофорам аст, вақте зан асабӣ ё зиқ мешавад. Мард гумон мекунад, ки бояд барои дилхушии зан кореро ба анҷом расонад, вале чӣ кор, намедонад. Азбаски мард ҳеҷ гоҳ дунёи ботинии занро дарк карда наметавонад, аз он ки наметавонад дарди бонуяшро сабук созад, мард азоби руҳӣ мекашад ва дар натиҷа ба ғазаб меояд. Аз ҳамин сабаб баъзе мардҳо қошу қавоқи гирифтаи занро бубинанд, ба ҷойи бо меҳрубонӣ дили бонуи худро бардоштан баръакс дағалӣ мекунанд. Барои он ки чунин нашавад, зан бояд ба мард ҳолати руҳияро фаҳмонад. Киноя задан фоида надорад, чунки аксари мардҳо ба маънии суханҳои таҳдор аслан сарфаҳм намераванд. Беҳтараш шаф-шаф накарда, шафтолуи гапро гӯед. Ошкоро сухан карда ба мард фаҳмонед, ки аз чӣ мушавваш ҳастед ва аз ӯ чӣ мехоҳед.

3.  Ягон масъалаи оилавиро аз қабили таъмири хона, харидани мебел ё техникаи нави маишӣ бо кӯмаки мард ҳал кардан хоҳед, ҳеҷ гоҳ бо истеҳзо гап назанед. Шавҳаратонро бо ҳамсоя ё ҳамкоратон, ки хонааш қасри шоҳро мемонад, муқоиса карда, умедвор нашавед, ки ҳамсаратон сари нангу номус меояд ва аз паси иҷрои хоҳиши шумо мешавад. Ӯро бо дигар ҳамҷинсонаш қиёс намудани зан ғазаби мардро меорад. Ҷавоби аксари мардҳо дар ин ҳолат чунин аст: Рафта ҳамон бойбачаро гир! Беҳтараш мардакатонро таъриф кунед, он гоҳ вай бо ҷону дил тамоми хоҳишҳои шуморо иҷро мекунад.

4.  Марди шумо беҳтарин аст. Ҳафтае як маротиба ҳатман дар ин бора ба ӯ бигӯед. Фантазияатонро ба кор бурда, бартариҳои ӯро қайд намоед: ронандаи хуб аст, мушкилиро дарҳол ҳал мекунад, дар телефон бо ӯ гап зада, кас аз суханони ширинаш ба ваҷд меояд, касе мисли ӯ оши палави бомаза пухта наметавонад, туҳфаҳои беҳтарин интихоб мекунад... Муҳимаш ягон гапро такрор накунед, вагарна асаби мардро вайрон мекунед.
5.  Агар мард аз сару либосаш розӣ набошад, ҷанҷол ороста хафагӣ накунед. Мард мехоҳад беҳтарин бошад ва шумо ҳамчун зан вазифадоред, ки аз ӯ шоҳзода созед. Мардакатон завқу салиқаи либоспӯшӣ надорад? Боке нест. Барояш либос харида хоҳиш кунед, ки ба хотири шуморо онро як бор чен карда бинад. Вақте ки мард либоси навро пӯшид, либосзеб буданашро қайд намуда малеҳ табассум намоед. Дар таъриф намудани мард хасисӣ накунед, он гоҳ вай ба шумо бовар карда, минбаъд дар интихоби либос ба маслиҳататон гӯш медодагӣ мешавад.
6.  Мард мехоҳад баъзе корҳояшро аз қабили асабоният, тугмаи кандагӣ, куртаи ифлосаш, фаромӯшхотирӣ... нодида бигиред. Фаромӯш насозед: «Муҳим дар зиндагӣ осоиштагӣ аст!» Барои ҳар майда-чӯйда қошу қавоқ гирондаю моҷаро ҷуста, шумо ба решаи бахтатон бо дасти худ табар мезанед.
7.  Дар бораи корҳои мард, андешаҳояш, нақшаҳояш пурсон шавед. Нисбати мардакатон бодиққат бошед ва ғамхорона ба ӯ кӯмак расонед. Дар сурати аз услуби кори мард бехабар будан беҳтараш аз додани маслиҳат худдорӣ намоед, зеро маслиҳати беандешаи зан мардро асабонӣ месозад. Вақте мард бо шумо дар бораи корҳояш гап мезанад, донед, ки дар дилаш маъво гирифтаед.
8.  Мард бе меҳрубонӣ мемирад, вале мурад ҳам, дар ин бора ба зан чизе намегӯяд. Навозишро ба мард арзонӣ доред. Мардакатонро бо муҳаббат оғӯш намуда, сарашро сила кунед, аз чашмонаш бӯсед... 
9.  Мардҳо аз бонувони донову сарвар ба ваҷд биёянд ҳам, оиларо бо зане сохтан мехоҳанд, ки ҳамроҳаш худро сарвари оила эҳсос карда тавонанд. Аз ин лиҳоз зан ҳангоми муошират бояд хислатҳои мардонаашро пинҳон намояд.
10.  Бояд ба мард софдилонаву самимона исбот намоед, ки ӯ беҳтарин, ягона, такрорнашаванда ва шоҳу худои шумо аст. Фаромӯш накунед, зан аз мард якдигарфаҳмиро таманно дорад, мард бошад аз зан муҳаббат мехоҳад. Ӯро аз муҳаббат шодоб гардонед, он гоҳ мард бо муҳаббаташ шуморо сер мекунад.